Vorig jaar tijdens de controle bij de plastische chirurg vroeg ik naar de mogelijkheden voor mijn andere borst. Ik heb een borstamputatie met directe reconstructie gehad, een siliconen prothese. Nou is mijn geopereerde borst iets kleiner dan de andere borst. Ook is de geopereerde borst steviger. Waarmee ik bedoel dat de niet geopereerde borst wat meer hangt, omdat dit zachter weefsel is. Om de borsten ooit gelijker te krijgen, moet ik weer geopereerd worden. Nu waren er twee mogelijkheden is mij verteld door de plastische chirurg.

Optie één: de ‘goede’ borst verkleinen door er wat weefsel uit te halen. Vervolgens gaan ze deze borst liften. Zodat deze ook wat steviger wordt en wat minder ‘hangt’. Deze ingreep is op zich niet zo zwaar.

Optie twee: een borstamputatie met directe reconstructie. Precies hetzelfde als dat bij mijn ‘kanker’ borst is gedaan. Al het weefsel wordt dan uit mijn borst gehaald en daar komt een siliconen prothese voor in de plaats. Deze optie zorgt cosmetisch gezien voor het mooiste resultaat. Mijn borsten zijn dan als ware hetzelfde. Maar.. deze operatie doen ze niet zomaar, een chirurg snijdt namelijk liever niet in gezond weefsel. Voor de plastische chirurg was deze operatie geen probleem. Maar voor de borstchirurg ligt dit anders, hij verwijderd dan namelijk al het gezonde weefsel.  Als ik dit zou willen, zou ik hier meerdere gesprekken over moeten hebben. De borstchirurg moet het dan ook echt eens zijn met deze keuze, want gezond weefsel laten ze het liefst gewoon zitten. Deze operatie is dan ook een stuk zwaarder. Ook vertelde de plastische chirurg dat ik mij goed moet beseffen dat dit psychisch ook een zware keuze kan zijn. Het is niet niks, 24 en twee geamputeerde borsten. Als ik dit wil, moet ik dus met goede argumenten komen om dit te doen.

Ik heb er een tijdje over na gedacht en ik heb een keuze gemaakt. Het wordt optie twee: de borstamputatie met directe reconstructie. Allereerst omdat ik doodsbang ben dat ik ooit weer kanker krijg. Door mijn borst te laten amputeren wordt deze kans nog iets verkleind. Ik voel regelmatig in mijn ‘goede’ borst of er iets zit. Door mijn traumatische ervaring bij de eerste controle (klik hier) wil ik gewoon voorkomen dat ik ooit weer die angst moet hebben van een knobbeltje. Daarnaast is het cosmetisch gezien ook gewoon het mooiste. Weer twee gelijke borsten. Maar.. nu moet ik de borstchirurg nog zien te overtuigen dat ik dit echt wil. Want als ik de plastische chirurg zo moet geloven, is dat niet makkelijk.

Voor het eerst sinds maanden bel ik weer een keer naar de mammapoli. De secretaresse neemt op en ik leg uit dat ik graag een gesprek wil met mijn chirurg. ‘Waarvoor is het gesprek?’, vraagt ze. Ik leg uit dat ik een gesprek wil over mijn operatie. ‘Wat voor operatie?’, vraagt ze. Een operatie met reconstructie, leg ik haar uit. ‘Wat is je geboortedatum?’. 9-11-1996, antwoord ik. ‘Sta je hier dan wel in het systeem?’, vraagt de secretaresse. Uh, ja?! Ik bel niet naar de mammapoli omdat ik een jonge meid ben die een borstoperatie met siliconen wel ziet zitten.. Ik bel omdat ik borstkanker heb gehad, doodsbang ben dat het ooit weer terug komt en daar graag iets aan wil doen. De secretaresse ziet uiteindelijk dat ik wel eens vaker op de afdeling ben geweest en maakt voor mij een afspraak met mijn borstchirurg. 18 februari kan ik langs komen.

Vandaag is het 18 februari en ga ik naar het ziekenhuis voor het gesprek over de vervolgoperatie. Ik loop de mammapoli binnen en meld mij bij de balie. De mevrouw zegt dat ik voor een eerste gesprek kom en geeft mij een brief waarop ik van alles moet invullen. Ik neem de brief mee en zie dat ik moet aangeven waar ik een knobbel voel, of ik eerder borstkanker heb gehad en wat mijn klachten zijn. Exact dezelfde brief die ik moest invullen toen ik hier voor het eerst was, met een knobbel in mijn borst. Met een leeg formulier loop ik terug naar de balie en vertel ik dat dit nu niet van toepassing is. Ze verteld dat ik dit moet invullen, dat hoort bij een eerste consult. Nogmaals leg ik uit dat dit niet mijn eerste consult is, maar ik moest en zal het formulier invullen. Goed, nadat ik overal streepjes heb neergezet lever ik het formulier weer in. ‘Ik geef dit aan de arts, dan komt hij je zo ophalen’. Goed na ongeveer vijftien minuten hoor ik ‘Hallo Eva, kom verder’. De chirurg die ik al een aantal keren heb gezien haalt mij op uit de wachtkamer. Ik kijk nog even naar de mevrouw achter de balie zo van; hoor je dat, de arts zegt Eva.. en niet mevrouw Visser. Daar kun je wel aan zien dat hij mij kent, niet dan?! Ik loop achter hem aan naar een kamertje. We kletsen even over hoe het nu met mij gaat en komen tot de conclusie dat het eigenlijk best goed gaat met mij, na alles wat er gebeurd is. Vervolgens begint hij over de reden waarom ik hier ben. Hij vraagt mij uit te leggen waarom ik hier nu zit. Nou daar komt het.. het moment dat ik hem moet gaan overtuigen van het feit dat hij straks mijn borst moet amputeren. Ik heb nog net geen PowerPoint presentatie gemaakt en heb dit gesprek al heel vaak in mijn hoofd af laten spelen. Met de woorden van de plastische chirurg in mijn achterhoofd ‘dit doet een arts echt niet zomaar’, begin ik mijn verhaal. ‘Nou ik wil graag meer weten over een volgende operatie’, vertel ik. Waarop de arts antwoord: ‘Ja, een borstamputatie met directe reconstructie wil je toch? Nou dan doen we dat toch gewoon’. Ik kijk hem verbaasd aan. Huh?! Ging dat zo makkelijk?! Al mijn argumenten zijn gewoon niet nodig, hij begreep mijn keuze volledig en als ik dit graag wilde dan ging hij dat voor mij doen. Ik was erg opgelucht en de arts legde mij uit dat hij het in werking ging zetten. Een wachtlijst? Nee, die is er niet. Dit kan in overleg gepland worden aangezien het geen spoed operatie is. Waarschijnlijk binnen twee maanden al. Wow, oké dit gaat even te snel. Van de gedachten ‘dit doet hij niet zomaar’ naar de gedachten ‘binnen twee maanden lig ik op de operatiekamer’. Dit moet ik even laten landen. Ook wilde hij even een lichamelijke controle doen, want dat hoort er schijnbaar bij. Shit, daar was ik niet op voorbereid. Mijn hart bonkte in mijn keel. Bij de vorige lichamelijke controle voelde ze een afwijking in mijn ‘goede’ borst. Daarnaast had ik ook qua kleding hier geen rekening mee gehouden. Een coltrui.. niet heel handig om met make-up even aan en uit te trekken, maar goed. Na een tijdje voelen vertelde hij dat alles goed voelde. Zowel m’n ‘goede’ borst, mijn ‘kanker’ borst als mijn oksels. Hij ging ervoor zorgen dat er een afspraak kwam bij de plastische chirurg en bij de anesthesie en binnenkort zal ik gebeld worden voor een datum voor de operatie.